شب دوم اسفند 94 در گروه واتس آپ  « هیرون » علی اسپرغم از شاهیجان  نوشت :

دلم تنگ است و چشمم اشکباران

به جان آمد دلم از هجر یاران

خوشا آن دم که ناگه باد « هیرون »

پیامی آورد از « برکه چوپان »

من از روستای برکه چوپان پاسخ دادم :

اسیر « برکه چوپان » ی که پیر است

رهش دور و زمانش تنگ و دیر است

ولی با این همه از مستی عشق

دلش در بند « شاهیجان » اسیر است

نوذر فولادی از طلحه سرود :

ز پیشم اشکباران می رود دل

پریشان پریشان می رود دل

همیشه تشنه ی دیدار یار است

به سوی « برکه چوپان » می رود دل

****

به زیر شر شر باران بگریم

به دور « برکه ی چوپان » بگریم

پیاده پاپتی سر در گریبان

ز « طلحه » تا به « شاهیجان » بگریم

***

صفا از نم نم بارون بیایه

وفا از « برکه ی چیپون » بیایه

دلم یاد غلامی کرده امشو

بگو تا باد از « هیرون » بیایه

اسپرغم دوباره سرود :

حدیث عشق تا در دفتر افتاد

دلم ناگه به یاد نوذر افتاد

برای شعرهای بی بدیلش

هوای شعر گفتن در سر افتاد

و نوذر فولادی بلافاصله پاسخ داد :

حدیث عشق نقش دفترت بود

به گوشم بانگ دلبر دلبرت بود

ز چشمان تو از روز نخستین

طلوع مهر سهم نوذرت بود

و من سرودم :

چو باران طرب نم نم نشستی

به عش آباد ملکِ جم نشستی

خوشا نوذر که هر شب چند نوبت

به باغ شعرِ اسپرغم نشستی

و نوذر پاسخ داد :

نشسته بر دل و جانم همیشه

چو باران غزل نم نم همیشه

ببارم هی ببارم هی ببارم

به پیش پای اسپرغم همیشه

و اسپرغم نوشت :

دلی تنگ و پریشان دارم امشب

غمی در سینه پنهان دارم امشب

به یاد روزهای نوجوانی

هوای « برکه چوپان » دارم امشب

و نوذر فولادی پاسخ نوشت :

دلی تنگ و پریشان داری امشب

عطش از « برکه چوپان » داری امشب

دلت مثل خرنگ سرخ باشد

یقینا لب به قلیان داری امشب

من نیز گفتم :

بیا از عاشقی مرهم بگیریم

فروغ عشق را پرچم بگیریم

چو نوذر شهد شیرین سخن را

عسل از برگ اسپرغم بگیریم

و نوذر فولادی نوشت :

مبادا عشق دست کم بگیریم

جهان خویشتن در غم بگیریم

غلامی جان بیا تا بار دیگر

به قاب عشق اسپرغم بگیریم

سپس سرود :

دلم دلم در حسرت باران نشسته

چو گل دلخسته در گلدان نشسته

به روی « برکه چوپان » می نویسم

به « طلحه » عطر « شاهیجان » نشسته

و علی اسپرغم سرود :

تو که با اهل دل ها جوری ای دوست

هم از من هم ز نوذر دوری ای دوست

شوم مست از شراب شعرهایت

مگر از اهل نیشابوری ای دوست

و من سرودم :

چو بلبل از غم گل در خروشم

به یاد دوست از غم باده نوشم

چو « شاهیجان » م از سر می برد هوش

صفای « طلحه » می آرد به هوشم

و نوذر دوبیتی پایانی را چنین  نوشت :

اگر چه بوده از من دور چشمت

همیشه بوده با من جور چشمت

منو خیام مست و مست هستیم

شراب شعر نیشابور چشمت    .

 نوشته شده توسط محمد غلامی در دوشنبه 94/12/3 و ساعت 11:48 عصر | نظرات دیگران()